Laboratorium in het pakijs. De expeditie van de Belgica

Op 5 november 1899 zeilde de Belgica na een lange expeditie de haven van Antwerpen binnen. Mét een wereldprimeur: de eerste overwintering op de Zuidpool ooit. De bemanningsleden brachten spectaculaire verhalen mee. Maar ook, en dat is minder bekend, een duizelingwekkende hoeveelheid wetenschappelijke data en stalen! Deze mannen waren niet zomaar avonturiers. Zij waren in de eerste plaats gedreven wetenschappers… 

 Van walvisjacht naar wetenschap

De Belgica begon haar bestaan in 1884 in het Noorse Svelvik, als een driemaster onder de naam ‘Patria’. Het schip was dertig meter lang en was gebouwd uit groenharthout, grenen en eik, met ijzeren verstevigingsplaten boven en onder de waterlijn, als bescherming tegen schurende ijsschotsen.1 Lange tijd was het vaartuig in gebruik voor de jacht op walvissen en zeehonden in de Scandinavische wateren. Totdat de jonge luitenant Adrien Gerlache de Gomery en zijn vriend Emile Danco het in 1896 in het Noorse Sandefjord opmerkten. 

De Gerlache was op zoek naar een schip. Eén laten maken of nieuw aankopen was onbetaalbaar, maar omwille van zijn goed versterkte boeg achtte de lieutenant de Noorse ijsbreker zeer geschikt voor het doel dat hij voor ogen had... een wetenschappelijke expeditie naar de Zuidpool. Zo wisselde de Patria in 1897 dus van eigenaar. Het budget voor de aankoop had de Gerlache in de drie jaar daarvoor via een grote crowd funding campagne onder de auspiciën van de Société royale belge de Géographie verzameld. Hij en de Société hadden daarbij op ondersteuning kunnen rekenen van leden van de Koninklijke Academie en vrijwel de gehele Belgische pers. De rijke industrieel Ernest Solvay had als eerste een genereuze financiële bijdrage geleverd. De Gerlaches initiatief had uiteindelijk ook de unanieme steun van de regering gekregen. Op deze manier was het poolexpeditieproject uitgegroeid tot een nationaal gedragen onderneming. Ook het brede publiek, dat aanvankelijk niet erg gewonnen was een overzees avontuur, warmde geleidelijkaan op. Dat België, een jonge natie zonder eigen vloot, wel eens de eerste Zuidpoolverkenner zou kunnen zijn, was een vleiende gedachte. 
 

Voor de internationale gemeenschap van geleerden stond de exploratie van de Antarctische gebieden al langer bovenaan de prioriteitenlijst. De Zuidpool was wetenschappelijk onbetreden gebied. In heel wat onderzoeksdomeinen kampten wetenschappers met betrekking tot dit mysterieus continent op lacunes en vragen, waarvan ze meenden dat het antwoord hun discipline in haar geheel vooruit konden stuwen.2 Zo hoopte men door een exploratie van de Antarctische wateren kennis te verwerven over het ontstaan van ijsbergen. Geologen en geografen wilden meer te weten komen over de samenstelling en ouderdom van de gesteentelagen en over de vorm van het continent, om deze laatste grijze zone op hun kaarten te kunnen inkleuren. Geologen wilden ook hun theorieën over de contractie van de aarde staven met concrete gegevens. Zoölogen en botanici waren geboeid door elke vondst die licht kon werpen op de onbekende fauna en flora van het ijzige gebied. In verband met het geomagnetisme waren er fundamentelere wetenschappelijke vraagstukken: omdat men aanwijzingen had dat in de loop der tijd de geomagnetische polen van plaats waren veranderd, drong een nieuwe meting van de magnetische zuidpool zich op. Ook vragen omtrent de evolutie van de zwaartekracht in gebieden waar de aarde meest was afgeplat waren prangend. Op het gebied van de meteorologie wilde men meer weten over de samenstelling van de lucht en in het bijzonder de effecten van de afname van het koolzuurgehalte. Maar meteorologen keken vooral uit naar - en dit had ook meer praktische redenen - een gedetailleerde studie van de zeestromingen en getijden van het continent.3 
 

Op 16 augustus 1897 voer het schip, dat ondertussen tot 'Belgica' was herdoopt, op de tonen van de Brabançonne de haven van Antwerpen uit. Het vaartuig lag zwaar op het water: in het ruim voerde het onder meer 160 ton steenkolen en 40 ton levensmiddelen, opgeslagen in zo'n tienduizend tinnen kisten mee. Terwijl vroegere, soortgelijke expedities vooral op ontdekking waren gefocust, had de onderneming van de Belgica inderdaad een zuiver wetenschappelijk doel: het verzamelen van zoveel mogelijk documentatiemateriaal over het Zuidpoolgebied. Met dat doel waren tenten, ski's, sneeuwschoenen, sledes en vis- en jachtgerief aan boord gebracht. Het schip zelf was uitgerust met alle nodige wetenschappelijke apparatuur en sondagetoestellen. Op het dek van de Belgica, net achter de hoofdmast, was een cabine van 4,5 op 3,5 meter getimmerd waarin laboratoria voor zoölogisch en oceanografisch onderzoek waren ondergebracht. 

 

Het team

Het team van de Belgica telde dan ook een aantal zorgvuldig uitgekozen wetenschappers. Een delicate kwestie, aldus de Gerlache, die elk van hen zelf had aangesteld. Wel had hij beroep gedaan op zijn netwerk voor het inwinnen van informatie over geschikte kandidaten. Een benoeming volgde meestal pas na een uitgebreide briefwisseling, waarin de Gerlache zijn kandidaat aftastte. De Pools-Belgische geograaf Henryk Arctowski was de Gerlache aangeraden door een van Arctowski’s hoogleraren in Luik (vermoedelijk Edouard Van Beneden). Arctowski zou het geologisch, meteorologisch en oceanografisch onderzoek voor zijn rekening nemen. Hij zou daarbij worden bijgestaan door een assistent, de Poolse Antoine Dobrowolski, een afgestudeerde biologie- fysica- en chemiestudent van de Universiteit van Luik die hij zelf had aangebracht. Arctowski was ook degene die de Roemeense plantkundige en zoöloog Emile Racovitza aan de Gerlache aanbeval. Waarschijnlijk hadden de twee jonge geleerden elkaar ontmoet op de wetenschapsfaculteit van de Sorbonne. Racovitza, die pas zijn doctoraatstitel had behaald, was een veelbelovende onderzoeker. Arctowski en Racovitza waren net als Danco al vanaf 1896 bij de voorbereidingen van de missie betrokken. 
 

Op aanraden van zijn vriend Emile Danco nam de Gerlache ook contact op met Georges Lecointe. Hij stelde Lecointe aan als eerste stuurman, maar maakte hem tegelijk verantwoordelijk voor navigatie en hydrografie. He doel was duidelijk: zoveel mogelijk opvarenden tot nut maken in het wetenschappelijk onderzoek. Lecointe was bovendien ook de sterrenkundige van dienst. Lieutenant Danco zelf vormde een uitzondering. Als persoonlijke vriend van de Gerlache en medewerker van het eerste uur, was hij als bemanningslid een logische keuze. Danco werd belast met waarnemingen in verband met de aardrijkskundige fysica en geomagnetisme. Toen Danco in 1898 aan boord overleed nam Lecointe de geomagnetische waarnemingen over. 

Met een dergelijk multidisciplinair team was de Belgica dus goed uitgerust om geologisch, botanisch, zoölogisch, astronomisch, magnetisch en meteorologisch onderzoek te ondernemen. De wetenschappers zouden daarnaast ook onderzoek doen rond het effect van vriestemperaturen op het menselijk lichaam. Opmerkelijk is de multinationale samenstelling van het team, ongebruikelijk voor die tijd. Bijzonder is ook de leeftijd van de wetenschappers. Allemaal waren ze bij afvaart twintigers, aanstormend wetenschapstalent met zin voor avontuur, hopend om hun naam te vestigen. 
Naast wetenschappers waren er aan boord van de Belgica ook nog stuurlui, waaronder de later beroemd geworden Roald Amundsen, een kok en een mecanicien. In de haven van Rio de Janeiro werd het team nog versterkt met de Amerikaanse doctor in de geneeskunde Frederick Cook. Hij was de chirurg en fotograaf van dienst. Hij voerde ook fysiologische waarnemingen uit.